. . . . Mild Seven . . . .
Part 2 ...

 

" พี !!!!!! " เสียงทุ้มตะโกนเรียกขณะที่เพิ่งจะลงมาจากรถ ...... คนร่างบางทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

" พี ... ฟังก่อน พี " พยามจะรวบตัวอีกคนให้หันหน้าเข้าหาตัวเอง

" ถ้าลำบากนัก ..... ไม่ต้องมาก็ได้นะจิน .... วันหลังช่วยโทรมาบอกด้วยผมจะไม่ต้องรอ " พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย .... ดวงตากลมโตจ้องอีกคนอย่างเย็นชาเต็มที

" ขอโทษ ...... " พูดพลางช้อนสายตามองอีกคน

" จิน ... ฟังนะ .... นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่จินทำอย่างนี้ ..... ไม่ใช่ครั้งแรกที่จินผิดนัดผม .... ไม่ใช่ครั้งแรกที่จินให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าผม .... มันไม่ใช่ครั้งแรก ..... " ดวงตาสวยที่จ้องอย่างแข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนแสงลง .... และเริ่มจะคลอไปด้วยน้ำตา ..... เสียงหวานสั่นเครือเต็มที ......

" ขอโทษ ... ขอโทษจริงๆ " มือใหญ่กดหัวของอีกคนให้ซบลงกับไหล่กว้าง .... จูบลงที่ไรผมสีอ่อนเบาๆ คล้ายจะปลอบใจ

" ไม่จิน .... ไม่ ..... ผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษ " คนร่างบางผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้น ..... เงยหน้าขึ้นสบตาอีกคนตรงๆ

คนร่างสูงไม่ได้พูดอะไร .... ตั้งใจฟังในสิ่งที่อีกคนกำลังจะพูด .....

" เราห่างกันซักพัก ..... ดีมั้ย " เสียงเล็กขับออกมาอย่างแหบเครือ ..... แต่ดวงตาคู่สวยฉายความจริงจังออกมา

" เพื่ออะไร ..... พี "

คนร่างบางผละตัวเองออกห่างไปอีก .... ก้มหน้าลงมองพื้น .... ถึงบนพื้นถนนมันจะไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ ....... แต่ก็คงดีกว่าที่จะต้องสู้กับสายตาของอีกคน ...... สายตาที่เค้าไม่เคยเอาชนะได้ซักที .......  

" เผื่อเราจะ ...... เข้าใจอะไรมากขึ้น "

คนร่างสูงยังคงไม่ตอบอะไร แต่ดวงตาคมพยายามจะจดจ้องคนที่เอาแต่หลบสายตาเค้าอย่างนั้น

" จินรู้สึกมั้ย ..... ว่าระหว่างเราสองคน ...... มันมีอะไรที่เรายังไม่เข้าใจกันอยู่ ...... ผมไม่รู้ว่าจินตั้งใจรึเปล่า ..... แต่ทุกครั้งที่จินมองผม .... ผมรู้สึกเหมือนกับ ...... จินมองมาที่ผม .... แต่มันยังมีภาพใครอีกคนซ้อนทับอยู่ .... แล้วจิน .... ก็มองภาพนั้น ..... ไม่ใช่ผม ..... ฮึกฮึก ....  "

" พอเถอะพี .....  " จินเอื้อมมือมาจะรวบร่างบางไว้ในอ้อมกอดเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มจะร้องไห้หนักขึ้น

" ไม่ฮะจิน .... ฟังผมพูดก่อน .... ผมอยากพูดกับจินให้รู้เรื่อง ..... จินใจดีกับผมมาก ...... บางครั้ง ..... มันก็มากเกินไป .... ผมรู้ฮะมันไม่ใช่ความผิดของจิน ...... แต่ผมก็อดจะคิดไม่ได้ .... ฮึก ..... อดจะคิดไม่ได้ว่าจินทำอย่างนี้ ..... เพื่อชดเชยให้ใครรึเปล่า ..... ชดเชยให้แฟนเก่าของจินรึเปล่า ..... ผมคิดอย่างนี้งี่เง่ามากเลยใช่มั้ยจิน ..... แต่ผม .... แต่ผมก็อดจะคิดไม่ได้เลยซักที ...... ฮือ ...... อดคิดไม่ได้เลย ...... ฮือ  "

ร่างบางโถมตัวเข้าหาอีกคนตรงหน้า .....


...- ชดเชยให้ใคร ..... อย่างนั้นเหรอ ..... -...


จินได้แต่ลูบหัวปลอบโยนเบาๆ ..... แต่ดวงตาคมคู่นั้น ...... ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่คนในอ้อมกอดเลย ...... ความคิด ...... ไม่ได้คิดถึงคนตรงหน้าเลยซักนิด .......


........... แล้วหัวใจล่ะ .... อยู่ที่ไหน .............


" ชั้นขอโทษพี .... ขอโทษจริงๆ ..... จะให้ทำยังไง " พูดพลางดึงตัวอีกคนออกมาสบตา

" 2 เดือน ...... ผมจะไปถ่ายโฟโต้บุ๊คที่นิวยอร์ก 2 เดือน ...... "

" พี ..... "

" ระหว่างนั้น ...... ผมอยากให้จิน .... ลองถามตัวเองดู ..... ว่ารู้สึกยังไงกับผมกันแน่ ...... จริงๆ แล้วจินต้องการอะไรกันแน่ ......... ผมเองก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน ...... แล้วพอผมกลับมา ..... เราค่อยคุย .... เรื่องระหว่างเราสองคนอีกที " ดวงตากลมโตบังคับจ้องอีกคนอย่างจริงจัง ..... จินไม่ได้หลบสายตาคู่นั้น ...... เพียงแต่เม้มริมฝีปากไปมา ..... สายตาคมจ้องคนตรงหน้าอย่างใช้ความคิด .......


" ได้ ... พี ..... ตกลงตามนั้น "


...................................................................................................................................


" อ๊ะ .... อ๊ะ .... อ๊า ..... อา ..... " เสียงหวานกรีดร้องออกมาเมื่อความปรารถนาทั้งหมดถูกปลดปล่อย แขนเพรียวละออกจากแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยกรีดข่วน ....... วางลงข้างตัวแล้วค่อยๆ หลับไป

........................................
............................
.................
........


จริงๆ แล้ว ....... ที่ผมบอกกับจินว่าเราไม่เข้าใจกัน ....... ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ ......... ไม่ใช่แค่ผมฝ่ายเดียวที่ไม่เข้าใจในความใจดีที่มากเกินไปของจิน ........ แต่จินเอง .......... ก็ยังไม่เข้าใจผมเหมือนกัน ......... ผมไม่ใช่เด็กขี้อ้อนที่จะทำตัวบ้องแบ๊วเรียกร้องความสนใจจากจินอยู่ตลอดเวลาอย่างที่ผ่านมา ........ จริงๆ แล้ว ....... ผมอยากให้คนที่ผมรักมาทำอย่างนั้นมากกว่า ...... ผมไม่ชอบความอ่อนโยนของจินเท่าไหร่นัก ..... เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมก็เหมือนกับทุกๆ คนรอบๆ ตัวจิน ...... จินอ่อนโยนอย่างนี้กับทุกคน ...... มันทำให้ผมรู้สึก


............. ไม่ใช่คนพิเศษ .............


ผมไม่รู้ว่าจินเคยสังเกตรึเปล่า ........ เคยรู้บ้างรึเปล่าว่าผมมีความคิดแบบนี้ ........ แต่ไม่ว่าจินจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม .......... เค้าก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย ......... ผมบอกแล้ว ........... ไม่ใช่แค่ผมที่ไม่เข้าใจจิน ..........

แต่ ....... เรา ........ ไม่เข้าใจกัน

........................................
............................
.................
........


" อืม ...... " เสียงหวานครางออกมาเมื่อถูกแขนแกร่งยกตัวเองออกจากอ้อมอกกว้าง

" จะไปแล้วเหรอ " คนที่ถูกทำให้ตื่นถามออกมา

" ครับ ..... ขอโทษทีผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตื่น "

" อยู่กับชั้นน่ะ ...... อึดอัดมากเลยสินะ " เสียงหวานขับออกมาอย่างเรียบเฉย หากแต่ดวงตากลมโตนั้น ...... บังคับจ้องอีกคนไว้อย่างแข็งกร้าว

" ไม่ ..... ไม่นะครับ ...... ผมไม่ได้คิดแบบนั้น "

" แล้วจะรีบไปไหนนักหนา ...... พรุ่งนี้นายไม่มีงานไม่ใช่เหรอ "

คนร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมา

" ผมอยู่ก็เกะกะยามาชิตะเปล่าๆ นี่ครับ ....... "

คนร่างบางถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงไว้

" อีก 2 วันชั้นจะไปนิวยอร์ก "

" เหรอครับ .... "

" 2 เดือน " กล่าวออกมาเรียบๆ ดวงตากลมโตพยายามช้อนสายตามองอีกคนที่ไม่ยอมสบตาเค้าเลย

" ดีนะครับ ....... เหมือนได้ไปพักผ่อนเลย "

" นาย ....... จะไปมั้ย " ถามออกมา แล้วหลบสายตาของอีกคนที่เพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมามอง

คนร่างสูงได้แต่จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ...... พูดอย่างนี้ ....... ชวนเค้าเหรอ ..... อยากให้ไปด้วยอย่างนั้นเหรอ ...... แต่อีกคนกลับหลบตากันอย่างนี้คงพูดออกมาเฉย ๆ สินะ ....... หลุดปาก ....... เพราะคิดว่าคุยอยู่กับ ....... คนนั้น ...... สินะ

" ผมคงไม่ ...... "
" ชั้นชวนจะไปรึเปล่ายูอิจิ !!!!! "

เสียงทุ้มพูดออกมายังไม่ทันจะจบก็โดนอีกคนตะโกนแทรกขึ้นมาซะก่อน มือบางกำผ้าห่มผืนหนาไว้แน่น ........ ถ้าเป็นไปได้เค้าอยากจะเปลี่ยนไปบีบคอคนตรงหน้าไว้จะดีกว่า .......

...- ไม่เคยจะเข้าใจอะไรเลยจริงๆ ให้ตายสิ ! -...

ดวงตาคู่สวยจ้องอีกคนไว้ไม่วางตา ....... หากแต่คนตรงหน้าก็แค่ถอนหายใจยาวๆ ออกมา ........ คนร่างบางเลยกระแทกตัวเองกลับลงไปในผ้าห่มอีกครั้ง ....... แล้วตะแคงตัวเข้าข้างฝา ........ ถ้าขืนยังจ้องกันอยู่เค้าคงได้กินอีตาบ้านี่เป็นอาหารเย็นแน่

แต่อยู่ดีๆ ก็เหมือนเตียงข้างๆมันจะยุบลงมา ........ แถมยังมีลมอะไรร้อนๆ มาเป่าที่หูนี่อีก ....... พอกำลังจะหันกลับไปก็ได้ยินเสียงนุ่มๆ พูดขึ้นมาซะก่อน


" ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะครับ "


...................................................................................................................................


" ครับ !!!!!! " เสียงแหบแห้งตะโกนออกมาขณะที่พยายามจะพาตัวเองมาที่ประตู

" เชิญคระ ... " คำพูดหยุดลงแค่นั้นเมื่อเห็นแขกที่มาเยือน .......

มือบางปล่อยจากลูกบิด ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้อง ....... ไม่ได้เชื้อเชิญ ... แต่ก็ไม่ได้ผลักไสเหมือนกัน .........


คนร่างสูงหิ้วถุงพลาสติกมาที่เคาน์เตอร์ในครัว ก่อนจะหยิบพวกนมสดใส่ตู้เย็น ...... คาเมะได้แต่มองดูอยู่ที่โซฟา

" ไหนไหนก็ได้หยุดงานแล้ว ...... บำรุงสุขภาพไปด้วยเลยก็ดี " เสียงทุ้มพูดออกมาเมื่อเห็นสายตาสงสัยของอีกคน

" นายน่ะผอมเกินไปแล้วล่ะ ..... ผักอะไรก็ไม่ยอมกิน ..... ระวังจะเหลือแต่กระดูก " พูดขณะที่นำผักแช่ในชั้นวาง

ดวงหน้าหวานเบือนมาอีกทาง ....... ปล่อยให้อีกคนบ่นไปเรื่อยๆ ...... ก่อนจะนอนคว่ำหน้าลงกับโซฟา ...... จินเลยไม่ทันได้เห็นสิ่งที่อยากเห็นมานาน ........


................ รอยยิ้มเพื่ออะคานิชิ ................  


ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้โซฟาหน้าทีวีเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กทำท่าจะหลับไป....... มือใหญ่ยกขึ้นอังบนหน้าผาก .......


...- จนได้สิน่า !!  เมื่อวานออกไปก็ลืมใส่เสื้อผ้าให้ -...


ร่างสูงจิ๊ปากออกมา ก่อนจะอุ้มร่างบอบบางนั้นไปที่เตียง

" อื้อ ........ " ครางออกมาเมื่อถูกวางลงบนเตียงใหญ่

" เดี๋ยวเช็ดตัวนะคาซึยะ ..... มีไข้อีกแล้ว " คนร่างสูงพูดก่อนจะเดินไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับกะละมังใบเดียวกับเมื่อวาน

มือใหญ่ทำท่าจะดึงเสื้อยืดตัวบางของอีกคนออกทางหัว แต่ก็ไม่สำเร็จในเมื่อมือบางของอีกคนดึงชายเสื้อไว้

" อื้อ ... " เสียงทุ้มร้องออกมาอย่างขัดใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกคน

ดวงตาเรียวจ้องคนตรงหน้าอยู่ก่อนแล้ว จินมองเรียวตาสวยอย่างไม่เข้าใจก่อนจะพยามดึงเสื้อขึ้นอีกที ....... แต่ก็เหมือนเดิม

" ทำไมล่ะคาซึยะ .... อยากอาบน้ำเหรอ "

เรียวตาสวยเสไปอีกทาง แต่มือเล็กก็ยังยื้อชายเสื้อไว้ไม่ปล่อยเหมือนเดิม ..... จินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มสังเกตเห็นแก้มใสที่ซับสีเลือดขึ้นมาจางๆ ...... ร่างสูงยิ้มบางๆ อย่างมีเลศนัยก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ใบหูนิ่ม

" ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ..... ไม่ทำอย่างเมื่อวานหรอก ...... ชั้นไม่ชอบรังแกคนป่วย "

เสียงทุ้มกระซิบเบา ๆ ...... คาเมะเขยิบตัวออกหนีลมร้อนๆ นั่น แล้วก็เสสายตาไปทางเดิมกับเมื่อครู่ ...... แต่มือบางปล่อยออกจากชายเสื้อแล้ว .....


จินเช็ดตัวให้กับคนป่วยอย่างเบามือ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนตัวหนาให้ ....... แล้วจับอีกคนให้นอนลง ........ ริมฝีปากอิ่มจูบลงบนหน้าผากนวลอย่างแผ่วเบา

" ง่วงก็นอนนะคาซึยะ ...... เดี๋ยวตอนเย็นชั้นเรียกขึ้นมากินข้าว "

คาเมะตะแคงตัวเข้าหาข้างฝาเหมือนทุกครั้ง ........ มือใหญ่ช่วยขยับผ้าห่มให้อีกคนก่อนจะเดินไปที่ครัว ......


...... ผม ...... ฝันไปรึเปล่า ....... นี่ผมเป็นไข้จนเพ้อไปเลยใช่มั้ย ....... จินที่มาดูแลผมคนนี้น่ะ ..... เป็นแค่ภาพฝันใช่รึเปล่า ..... พอผมตื่นขึ้นมา ...... ก็จะเจอแค่ห้องที่ว่างเปล่าแล้วก็ตัวผมคนเดียวเหมือนทุกครั้งใช่มั้ย ...... ทุกครั้งที่จินอยู่กับผม ...... ถึงจะอ่อนโยนแค่ไหน ....... แต่ก็ไม่ใช่คนที่มาเอาใจใส่ดูแลผมอย่างนี้ ....... คนที่ปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นคนรักอย่างนี้ ....... ผมคง ...... จะฝันไป .......


........... ฝันดีมากๆ เลยล่ะ ............


.......... แต่ผมน่ะไม่ค่อยจะชอบฝันเท่าไหร่ ...... และยิ่งถ้ามันเป็นฝันดี ..... เพราะยิ่งเราฝันหวานเท่าไหร่ ........ เมื่อตื่นมาเจอกับความจริง ....... ชีวิตที่ไม่ใช่ฝันของเรา ...... ก็จะกลายเป็นว่า ...... ชีวิตจริงน่ะ ...... โหดร้ายมากขึ้น ..... เท่านั้นเอง .....


........................................
............................
.................
........
 

มือใหญ่กำลังง่วนอยู่กับการหั่นผัก ...... ในขณะที่สายตาก็เหลือบไปมองหม้อที่ต้มน้ำไว้เป็นพักๆ ......


......... ที่ผมเห็นเมื่อกี๊น่ะ ..... ผมตาฝาดไปใช่มั้ย ..... คาซึยะที่ทำท่าเขินอายผมอย่างนั้นน่ะ ..... เป็นแค่ภาพหลอนใช่มั้ย ...... ทุกครั้ง ..... ที่ผมอยู่กับคาซึยะ ....... ผมไม่เคยรู้สึกว่าได้รับความรู้สึกอะไรจากเค้าเลยซักครั้ง ....... นอกซะจาก ...... อารมณ์แบบนั้น ....... ดวงตาคู่สวย ....... ไม่เคยสะท้อนอะไรนอกซะจากความเย็นชา ....... ไม่เคยสะท้อนภาพผมด้วยซ้ำไป ........ แต่เมื่อกี๊นี้ ...... ผมว่า ....... มันดูเหมือนวิบวับยังไงก็ไม่รู้นะ .... เหมือนกับ .... จะเขินผมอยู่เลย .........


......... คำพูดของพีทำให้ผมคิดอะไรได้บางอย่าง .........


......... คำว่าชดเชยของพี .......


.......... ทำให้ผมคิดถึงคาซึยะ ..............


เป็นชื่อแรกและชื่อเดียวที่ผมนึกถึง ....... ผิดก็ตรงที่ ...... คำว่าแฟนเก่านั่นแหละ ...... สำหรับผมคาซึยะไม่ใช่แฟนเก่า ....... ไม่ใช่แฟน ....... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ใช่อะไรเลย ....... ผมไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วสำหรับผมคาซึยะคืออะไร .......... แต่สิ่งที่ผมไม่แน่ใจมากกว่านั้นก็คือ ....... สำหรับคาซึยะแล้ว ผมคืออะไรกันแน่ ........

ผมเลยต้องมาที่นี่ .......... มาที่ห้องของคาซึยะวันนี้ ...........

มาหาความหมายระหว่างเราสองคน ............

........................................
............................
.................
........


" ตื่นได้แล้วคาซึยะ ....... มากินข้าว " มือใหญ่ค่อยๆ เขย่าตัวของอีกคนเบาๆ

" อื้อ ....... " ร้องประท้วงออกมาเมื่อถูกรบกวนการนอน

" กินข้าวก่อน ..... แล้วเดี๋ยวกินยาเสร็จแล้วค่อยนอนต่อนะ " พูดเหมือนหลอกเด็กๆ

คนร่างเล็กค่อยลืมตาขึ้นมามองอีกคนทำหน้างงๆ ..... เหมือนจะเบลอๆอยู่

" ตื่นได้แล้วครับ ....... เจ้าหญิง "

 ริมฝีปากหนากดทับลงไปที่กลีบปากบางเมื่อเจ้าตัวเล็กทำท่าจะหลับไปอีกที .... เนื้ออ่อนบดเบียดกันไปมาก่อนจะถูกคนตัวใหญ่ชักนำให้เปิดออกเพื่อลิ้มลองรสชาติของอีกคน ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดทักทายกัน ...... ไม่ร้อนแรงเหมือนทุกครั้ง .... แต่เหมือนจะให้ปลายลิ้นพูดคุย .... ถามในสิ่งที่ไม่เคยถามจากกันและกัน

" อื้มมมม .....  อื้อ " มือเล็กผลักอีกคนออกไปเมื่อเริ่มจะหายใจไม่ทัน ..... ใบหน้าเนียนแดงก่ำ

" ตื่นได้ซะที .... คนขี้เซา " จินพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ

ร่างสูงช่วยประคองอีกคนให้ลุกขึ้นมานั่ง .... แล้วหยิบหมอนมาหนุนไว้ข้างหลัง

" กินข้าวนะ ... มา .... ชั้นป้อนให้ " ดวงตาเรียวตวัดกลับมามองอีกคนเมื่อได้ยินท้ายประโยค มือบางเอื้อมมาจะแย่งช้อนไปจากมือใหญ่ของอีกคน

" อย่าดื้อน่ะคาซึยะ ..... แรงยิ่งไม่ค่อยมีทำหกขึ้นมาต้องมานั่งเปลี่ยนผ้าปูอีกนะ " เสียงทุ้มพูดออกมาเหมือนจะดุๆ อีกคน

" เอ้า ... กินซะ " มือใหญ่ยื่นช้อนมาใกล้ๆ ริมฝีปากบางแต่ก็ดึงออกเมื่ออีกคนทำท่าจะกิน ....... คนหน้าสวยได้แต่เงยหน้าขึ้นมาจ้องคนที่แกล้งตัวเองงงๆ .........

" ไม่ให้ค่าจ้างพ่อครัวหน่อยเหรอครับ ..... ผมลงทุนทำให้เองเลยนะ ...... มาป้อนถึงที่เลยอีกต่างหาก "

คนร่างสูงที่ทำท่าเหมือนจะจริงจังอยู่เมื่อกี้ ..... กลับกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้านี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ....... ดวงตาคมแวววาวอย่างกับเด็กได้ของเล่นอย่างงั้นแหละ ...... แถมยังพองลมในแก้มข้างนึงอีกตังหาก ......

" หอมหน่อยเร็ว ....... ไม่ทำพ่อครัวลาออกจริงๆ นะครับ " ยื่นใบหน้าคมมาใกล้ๆ อีกคนที่ทำท่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจอยู่

คาเมะหลับตาลงก่อนจะกระแทกปากบางลงไปกับใบหน้าคมของอีกคนเร็วๆ แล้วก็ถอนใบหน้าออกมา

" หืม .... ร้านนี้ทำไมให้ค่าจ้างถูกจังล่ะครับเนี่ย .... ผมขาดทุนนะเนี่ย "

ร่างสูงพูดไปหัวเราะไป ก่อนจะตักข้าวต้มป้อนให้คาเมะอีกคำ ..... ป้อนไปป้อนมาไม่รู้ใครขาดทุนกันแน่ เพราะพ่อครัวเล่นเบิกค่าแรงกันคำต่อคำเลย ...... จินหัวเราะอยู่เรื่อยๆ ในขณะที่คาเมะก็อมยิ้มไปเหมือนกัน .....

" ไม่เอาแล้วเหรอ .... " จินถามเมื่อมือเล็กดันมือของเค้าออกไป

" งั้นก็กินยานะ " ร่างสูงวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะหยิบน้ำกับยามาป้อนอีกคน

จ๊อกกกกกกก ~

ทั้งสองคนเงยหน้ามามองกันเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องเมื่อกี๊ ...... จินได้แต่หัวเราะในขณะที่คนตัวเล็กเบี่ยงตัวไปอีกทาง

" ฮะ ..... อะไร "

จินถามเมื่อเห็นว่าอีกคนหยิบชามข้าวขึ้นมา

" จะกินต่อเหรอ ..... "

คาเมะจ้องหน้าอีกคนก่อนจะยื่นช้อนที่ตักข้าวไว้แล้วยื่นไปประชิดริมฝีปากหนานั่น จินที่ทำหน้างงๆ ได้ซักพักก็ยิ้มออกมา

" ขอบคุณครับ "

จินเคี้ยวข้าวไป จ้องอีกคนไป ..... คาเมะก็ได้แต่ก้มหน้าลงเขี่ยข้าวในชามไปมารออีกคนกินหมดคำ

" อ๊ะ " เสียงใสร้องออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ก็โดนพ่อครัวหน้าเลือดคนเมื่อกี๊มาขโมยหอมแก้ม มือบางยกขึ้นคลำแก้มตัวเองป้อยๆ ก่อนจะส่งสายตาค้อนๆ มาให้อีกคน

" จะได้เสมอกันไงล่ะครับ ...... เดี๋ยวจะหาว่าเอาผมเปรียบ  "

คาเมะถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะป้อนจินต่อจนหมดชาม ......... รอยยิ้มที่จินไม่เคยเห็น ....... รอยยิ้มที่อยากได้มานาน ....... วันนี้ ......... คงมากพอกับที่ผ่านมาแล้วสินะ


" นอนมั้ยตัวเล็ก ...... " จินถามเมื่อเอาจานกับแก้วน้ำไปเก็บเรียบร้อยแล้ว ..... ใบหน้าเรียวส่ายไปมาก่อนจะหยิบรีโมทที่หัวเตียงมากดเปิดทีวี

" งั้นดูทีวีไปนะครับ ..... เดี๋ยวจินอาบน้ำก่อน " จินหันมาพูดกับคาเมะที่พยักหน้าให้

ร่างสูงหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมา ....... ก่อนเดินมาเลือกชุดนอนของตัวเองในตู้เสื้อผ้าของคาเมะ ........ เสร็จแล้วก็มานั่งซ้อนกับอีกคนที่นอนดูทีวีอยู่ ....... แขนแข็งแรงของจินโอบคนตัวเล็กไว้ทั้งตัว ....... คางบุ๋มก็กดลงไปเบาๆ ที่ไหล่บางของอีกคน ..... ใบหน้าคมพิงหัวเล็กๆ ไว้ ..... บางทีก็หันมาฝากรอยจูบไว้ที่แก้มเนียนใส ....... คาเมะไม่ได้ผลักไส ...... ดูเหมือนร่างบางจะค่อยๆ ซุกตัวเข้าหาคนตัวใหญ่ทีละนิดๆ ด้วย

" ต่อไปเป็นข่าวบันเทิงนะคะ ......... "

เสียงหวานของผู้ประกาศสาวพูดในขณะที่มีภาพของใครที่ ...... คุ้นตา ...... ฉายขึ้นมา

" ยามาชิตะ โทโมฮิสะ นายแบบวัยรุ่นที่กำลังได้รับความนิยมอย่างมากในขณะนี้ มีโปรเจ็คท์ชิ้นใหญ่สำหรับแฟนๆ ต้อนรับฤดูหนาว ด้วยโฟโต้บุ๊คเซ็ทใหม่ที่บินไปถ่ายทำกันไกลถึงนิวยอร์ก คาดว่าจะใช้เวลาถ่ายรูป และเลือกโลเคชั่นกันนานถึงสองเดือนทีเดียว แฟนๆ ที่คิดว่าจะไม่เห็นหน้าค่าตาของหนุ่มหน้าหวานคนนี้ก็อย่าเพิ่งเศร้าไปนะคะ เพราะยามะพี ยังมีผลงานละครที่จะเริ่มฉายทางช่อง ............ "

เสียงผู้ประกาศยังคงพูดต่อไปในขณะที่คนสองคนตรงหน้าทีวีนั้น ....... นิ่งลงทั้งคู่ ........ จนผ่านไปซักพักนึง คนตัวเล็กก็ขยับตัวออกและทิ้งตัวลงนอนหันหน้าเข้าหาผนังเหมือนเคย ........ คนร่างสูงที่กำลังจะเอื้อมมือไปขยับผ้าห่มให้ก็ได้แต่ค้างเมื่ออีกคนรีบกระตุกผ้าห่มนั้นขึ้นเอง ...... จินได้แต่นั่งเงียบก่อนจะปิดทีวี ปิดไฟ และนอนลงอีกด้านของเตียง .......

แม้ว่าอากาศในคืนนั้นจะหนาวซักแค่ไหน ...... แต่คนร่างเล็กก็จะขยับออกทุกครั้งที่อีกคนทำท่าจะเข้ามากอด ........ จนกลายเป็นต่างคนต่างนอนหันหลังให้กัน ...... ดวงตาสองคู่ยังคงทอดมองไปในความมืด ...... แม้จะดึกมากแค่ไหนก็ตาม ..........


............ เท่านี้ใช่มั้ยจิน ..... ที่มาทำดีกับชั้น ...... ก็แค่อยากจะชดเชยที่เค้าไม่อยู่ใช่มั้ย ...... ความอ่อนโยนนี้น่ะ ...... เพราะเค้าไม่อยู่ถึงโอนมาให้ชั้นใช่มั้ย ........ ไม่ว่านานแค่ไหน ...... ชั้นก็เป็นแค่นี้ใช่มั้ยจิน ...... แค่ตัวแทนใช่มั้ยจิน .........

............ ความหมายของชั้นสำหรับจินน่ะ ......... แค่ตัวแทนใช่มั้ยจิน .............



........... ผมบอกแล้ว ....... ผมไม่ชอบการฝันดี ....... เพราะยิ่งเราฝันหวานเท่าไหร่ .............


ชีวิตจริง .......... มันก็ยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้นล่ะ .........




End part 2 ...........
To be con..............................

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------